กฎ(หมาย)รัก

*****ขอสงวนลิขท์สิทธ์ไม่ให้ลอกเลียนแบบดัดแปลงหรือนำเอาไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาติจากผู้แต่งตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗*****

เจคอบ วิลลิ่งตัน ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเพอร์เฟคทั้งรูปร่างหน้าตาและการงาน ผู้หญิงค่อนประเทศเลือกให้เขาเป็นหนึ่งในหนุ่มที่เพอร์เฟคที่สุด แต่เพราะอดีตที่เลวร้ายทำให้เขาไม่เชื่อในความรัก เขาไม่เคยคิดจะผูกมัดตัวเองไว้กับผู้หญิงคนไหนถึงแม้ว่าในใจมันเรียกร้องว่าเขารู้สึกกับเธอ ณัฐนิชา อาบิลล์ แตกต่างไปจากผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิต แต่เพราะชีวิตเขาอยู่มาได้ด้วยสมองไม่ใช่หัวใจ เขาจะเลือกใช้ชีวิตต่อไปเหมือนเดิมหรือเลือกที่จะเสี่ยงวางหัวใจที่ไม่เคยให้ใครไว้กับเธอ 

ณัฐนิชา อาบิลล์ ลูกครึ่งไทยโปรตุเกสที่ดูภายนอกอาจจะเป็นสาวสวยเซ็กซี่ แต่เธอคือสาวน้อยบริสุทธิ์ที่ไม่เคยรู้จักความรัก เพราะความไร้เดียงสาเธอจึงรับข้อเสนอความสัมพันธ์ที่ไม่มีการผูกมัดจากผู้ชายที่เธอแอบปลื้ม แต่เธอจะห้ามใจไม่ให้รักและยอมให้ความสัมพันธ์เป็นไปอย่างที่ต้องการได้จริงๆ หรือไม่ เธอแค่รู้ว่าชิวิตเรียบง่ายจะไม่เหมือนเดิมตั้งแต่เธอรับข้อเสนอจากเขา เจคอบ วิลลิ่งตัน

********************

"เจคค่ะ" ณัฐนิชาเรียกชื่อชายที่เธอรักเสียงแผ่วเมื่อริมฝีปากเขาผละออก เจคอบมองหน้าณัฐนิชาก่อนที่ผละออกอย่างรวดเร็วเหมือนกำลังจับต้องของร้อน หันหลังให้ร่างบางที่กำลังยืนนิ่ง ก่อนที่จะหันมาพูดกึ่งตะโกนใส่หน้าณัฐนิชา

"หรือเพราะผมให้สัญญาเรื่องอนาคตกับนิคกี้ไม่ได้คุณถึงพยายามให้ท่าหว่านเสน่ห์กับผู้ชายคนอื่น หรือคิดจะจับทั้งคู่แล้วดูว่าใครรวยหรือปรนเปรอคุณได้มากกว่ากัน" 

จากที่คิดจะเดินเข้ามาสวมกอดเจคอบและพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจเธอกลับหยุดชะงักเพราะคำพูดของเขา เธอเคยถูกนินทาแม้กระทั่งถูกดูถูกจากคนอื่นแต่มันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไรเพราะเธอห้ามความคิดใครไม่ได้จึงไม่เคยสนใจ แต่เมื่อคำพูดเหล่านั้นออกจากปากคนที่เธอรักมันกลับทำให้เธอเจ็บเหมือนใครเอามีดมากรีดที่หัวใจจนเป็นแผลเหวอะหวะ ณัฐนิชายื่นตัวชาก่อนที่จะเอ่ยออกมาพร้อมนำ้ตาที่เริ่มไหลอาบสองแก้มนวลแต่กลับไม่มีเสียงสะอื้น

"นี้ใช่ไหมค่ะที่เจคคิดกับนิคกี้ เพราะนิคกี้ง่ายกับเจคทำให้เจคคิดว่านิคกี้หิวเงิน เพราะนิคกี้ไม่มีอะไรแต่เผยอมาคบกับคนอย่างเจคอบ วิลลิ่งตัน นิคกี้เป็นได้แค่นั้นจริงๆ สำหรับเจคใช่ไหมค่ะ เป็นผู้หญิงใจง่ายที่ไม่มีศักดิ์ศรี หิวเงิน ทะเยอทะยานเพื่อที่จะจับผู้ชายรวยๆ" นำ้เสียงของณัฐนิชาเปล่งออกไปด้วยความปวดร้าว

เจคอบเริ่มได้สติว่าพูดอะไรออกไปเมื่อเห็นนำ้ตาของออกมาจากดวงตาสวยที่เขาหลงใหลและถ้อยคำตัดพ้อที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอไม่เคยต่อว่าเขาไม่ว่าจะเรื่องอะไรแม้แต่เรื่องลอร่าที่ทำให้เธอเสียใจแต่เธอก็ไม่เคยว่าเขาแต่เขากลับดูถูกเธออย่างไม่น่าให้อภัยแค่เห็นผู้ชายคนอื่นมาสนใจเธอและจับผมเธอทั้งที่เขาก็ได้เห็นแค่เธอยยื่นนิ่งไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น เพราะคำพูดของคนอื่นที่เขาเก็บเอามาคิด  ทำไมเขาฟังคนอื่นแต่ไม่ถามไม่รับฟังจากเธอที่เป็นคนที่เขารัก เจคอบเดินเข้าไปหาร่างบางเพื่อจะดึงมากอด แต่คนที่กำลังเสียใจกลับก้าวถอยหลัง

"อย่าเลยค่ะ อย่าเข้าใกล้คนอย่างนิคกี้เรามันคงคนละชั้นจริงๆ นิคกี้ขอตัวนะค่ะ" ณัฐนิชาหมุนตัวก้มลงไปเก็บของที่ทำหล่นตอนเจคอบจูบก่อนที่จะเดินไปที่ประตูทางออก เจคอบเดินเข้ามาสวมกอดทางด้านหลังของคนตัวบางอย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะเดินถึงประตู

"ผมขอโทษคนดี ผมขอโทษ" เจคอบพูดกอดร่างบางที่ตอนนี้สั่นไหวเพราะการร้องไห้ เขาเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ เกลียดตัวเองที่ทำให้เธอเจ็บแล้วเจ็บอีก